Krój pisma inaczej mówiąc czcionka to po prostu zbiór pojedynczych liter, cyfr oraz znaków interpunkcyjnych a także symboli.
Wikipedia definicję Typografii przedstawiam jako„(z gr. týpos ‘odbicie’, ‘forma’, gráphō ‘piszę’)[1] – … najszerszym znaczeniu, typografia jest dziedziną zajmująca się kształtowaniem struktur i aranżacją języka w jego wizualnym wymiarze[3].” Pełną definicję przeczytasz tutaj.
No właśnie pisząc tekst przekazujemy informację, wiedzę, komunikat i inne rzeczy, więc na potrzeby lepszej wizualizacji przekazu powstała ogromna ilość krojów pisma do wyboru. W zasadzie jest tutaj pełna dowolność w zależności na co pozwala licencja. Używamy różnych czcionek aby zwiększyć estetykę grafiki, zwrócić większą uwagę na reklamę lub inne tego typu rzeczy. Jedno co się nie zmienia to rodzaj czcionki używany w książkach, zawsze szeryfowa.
ale od początku…
w krojach pisma wyróżniamy wiele specyficznych terminologii m.in. odmiany czcionek np. bold, antykwa, kursywa, grubość, szeryf, pismo bezszeryfowe, pisanka, kernig, światło. Terminów obowiązujących w krojach pism jest znacznie więcej. Jeśli jesteś zainteresowana szerzej wiedzą z zakresu tego tematu, to polecam Ci książkę „Typografia książki podręcznik projektanta” autorstwa Michael Mitchell oraz Susan Wightman. Książka jest wydana przez wydawnictwo d2d.pl. Jeśli jednak nie potrzebujesz zaopatrzać się w ponad 430 stronicową księgę, to czytaj dalej…
Pokrótce opiszę Ci te podstawowe terminy, najbardziej popularne używane w czcionkach

Antykwa – jest to odmiana kroju gdzie kreski są przeważnie pionowe i proste

Kursywa – są to znaki i kreski pochylone względem pisma

Grubość – w ramach jednego kroju mogą być różne rodzaje grubości np. semibold, bold, light, regular, book, roman – tyloma terminami określa się kroje nadające się do użycia w tekście ciągłym.

Wersaliki i kapitaliki, ponowne popularne hasła bardzo popularne: Wersaliki (duże litery), kapitaliki (małe litery). Większość czcionek ma obie wersje lecz zdarzają się takie kroje gdzie nie ma kapitalików.
Szeryfy czyli takie litery, które mają dodatkowe kreski, które mają zakończenie kresek głównych. Szeryfy pokazuję główne zdjęcie posta.
Kroje bezszeryfowe czyli zwykłe proste kreski bez specjalnych zakończeń. Często też takie czcionki mają w nazwie Sans np. Gill Sans
Pisanka, zazwyczaj kojarzy się z wielkanocnym jajkiem ale nie w tym przypadku. Tak nazywamy pismo ręczne.
Wielkość pisma czy stopień to zwyczajnie wielkość czcionki. Mierzymy ją w punktach w skrócie pt. Jeden pt to ok 0,35 mm.

Światło międzyliterowe to jest dość popularnie używane i jest to wielkość przestrzeni między znakami. Za pojęciem światła idzie kerning (tak właśnie jest to opisane w programach graficznych). Kerning czyli ustawienie umożliwiające zwiększanie i zmniejszanie światła między parami znaków.

Wyrównanie tekstu do prawej strony czy lewej, wyśrodkowanie nosi nazwę justrowanie.

Odstępny między wierszami nazywamy interlinią i mierzymy ją również w punktach.
Zadaniem interlinii jest nadanie tekstowi mniej zwartego wyglądu, co ułatwia jego czytanie.
Mniej popularnymi terminami dla osób nie siedzących w składzie książek i innych publikacji czy też po prostu nie będących grafikami są szewc i bękart.
Szewc to pierwszy wiersz akapitu, natomiast bękart natomiast to ostatni wiersz akapitu wypadający na górze łamu (kolejnej stronie).
Jednostki miary
Najczęstsze jednostki miary stosowane w typografii to:
Punkt – w skrócie pt. – 1 pt to ok 0,35 mm
Milimetry – w skrócie mm – tą jednostkę najczęściej używamy w wymiarach strony, marginesach
Cal – to ok 2,54 mm – w punktach na cal (dpi – tutaj znajdziesz więcej o dpi) stosuje się rozdzielczość obrazów cyfrowych

Firet – kwadrat o boku równym stopniowi wielkości pisma
Półfiret – połowa firetu
Ponad to, to co warto wiedzieć to kreski w typografii. Mamy ich aż 3 rodzaje i może nie rozróżniasz w zasadzie czemu aż trzy i po co.

Myślnik tzw. Pauza to najdłuższa kreska szerokości firetu (patrz definicja powyżej)
Półpauza stosowana znacznie częściej i używana bez spacji oznacza „do” lub „między” i stosowany jest najczęściej z cyframi. Natomiast półpauza używana ze spacjami po obu stronach stosowana jest do oznaczenia wtrąceń. Półpauzy używa się także w dialogach.
Najkrótszą kreską jest łącznik (dywiz) i służy on do łączenia wyrazów złożonych np. biało-czarny.
Kiedy używamy łącznik a kiedy dywiz.
Czy jest różnica? Otóż jest, jak już wspomniałam kreska występująca jako łącznik składa dwa wyrazy w jedność np. Kędzierzyn-Koźle.
Gdy kreseczka służy do podziału wyrazu na końcu wiersza to wówczas staje się dywizem. Zasada ogólna jest taka, że przy łączniku czy dywizie nie wstawiamy spacji, wyjątkiem jest łącznik gdy występuje w formie jedno- lub dwuosobowy czy końcówka -owy, wówczas spacja z jednej strony występuje.
Nawias okrągły () i nawias kwadratowy []
Nawias okrągły ( ) najczęściej używamy gdy są umieszczone wtrącenia, dopowiedzenia, odniesienia do innych części dzieła lub daty. Jeśli dwa nawiasy okrągłe następują po sobie należy je oddzielić cienką spacją (najmniejszy odstęp to spacja włosowa).
W nawiasach kwadratowych [ ] umieszcza się tekst, który został wstawiony przez kogoś innego niż autor dzieła. Zawsze używamy je w formie prostej.
Znaki interpunkcyjne

Mam nadzieje, że powyższy artykuł wyjaśnił Ci trochę o typografii zwłaszcza jeśli jesteś grafikiem lub po prostu lubisz czytać książki i uda Ci się teraz na tekst popatrzeć inaczej.
Zapraszam Cię również do przeczytania moich innych artykułów, wskakuj tutaj.